In de Coronatijd was ik - net als velen - mijn kasten aan het opruimen.
Een leuk moment vind ik het altijd als ik dan mijn sieradendoosjes weer eens open kan maken om te zien wat er allemaal in zit. Ik heb van mijn 16e-22e jaar veel oorbellen gemaakt, dus er valt genoeg te zien in dat doosje.
Mijn oog ging naast de oorbellen, ringen en kettinkjes ook naar 2 zwarte stukjes armband, ooit waren ze mooi glimmend, maar omdat ze - toen ik nog klein was - kapot zijn gegaan, zijn ze in de sieradendoos beland en hiermee ook in de vergeethoek geraakt.
De zilveren armbandjes heb ik gekregen van mijn tante Trijn, die langere tijd in Suriname heeft gewoond. Een veel voorkomend sieraad daar, maar hier in Nederland wel bijzonder om het te mogen dragen.
Ik heb de stukjes armband na de Corona periode, toen de lessen weer van start mochten gaan, ze meegenomen naar de edelsmidcursus. Op advies van Anita heb ik ze in een speciaal sopje gezet, waardoor ze weer toonbaar waren en samen hebben we ze even bekeken of ik er wat mee kon doen.
Op dat moment was ik nog met een ander werkstuk bezig,
dus lagen ze in mijn hobbykistje te wachten voor ooit.
Omdat ik net de spinnerring af heb, wilde ik eigenlijk ook nog wel even verder aan een volgende ring.
Dus opnieuw aan Anita gevraagd met me mee te kijken of we er iets mee konden doen.
De zilveren band een stukje ingeboord om te zien of die hol was, dit was gelukkig niet het geval. Het materiaal was wel heel hard, dus Anita heeft het geprobeerd te gloeien, in de hoop dat het dan vormbaar zou gaan worden. Delen van het armbandje werden zo zacht dat het doorbrandde, in andere delen was geen beweging te krijgen.
Anita meldde dat het mogelijk een gegoten armband geweest is, waarbij verschillende legeringen gebruikt zijn. Maakt mij verder niet uit, als ik er nog maar wel iets van kon maken.
Uiteindelijk heb ik van 1 armbandje een duimring met opening gemaakt.
Nu heb ik nog een stukje armband liggen (met een ander patroon), hier ga ik later nog naar kijken wat er mee te doen.
